maandag, maart 13, 2006
Eerste week
Salsalamanca
Gisteren (za 12/3) heb ik mijn eerste hele week in Salamanca afgesloten met een bezoek aan salsacafé El Savor, afgeleid van El Sabor, dat smaak, plezier of vleugje betekent. Het is vlakbij het huis waar ik woon. Wilde niet te vroeg, want in Spanje wordt pas laat van het cena genoten, vaak zelfs pas om 22.30. Dus om een uur of elf, mijn dueña de la casa (oftewel hospita) kwam net thuis, ben ik erheen gegaan. Wat bij ons toch voornamelijk ´Stratum´ is, lijkt hier wel de halve stad te zijn. Het is op straat overvol met vooral jongeren, die zich met al hun jeugdige opgewondenheid en heel veel lawaai tussen de discotecas in de binnenstad op en neer begeven. Rond kwart over elf ga ik binnen. Ik blijk echt de enige echte bezoeker te zijn. Een percussie band bereidt een optreden voor, dat voor 24.00 uur staat aangekondigd, maar dat pas om 01.00 echt begint en in het programma lees ik dat het elke dag van de week het geval is met allerlei optredens, die vaker pas om 01.00 beginnen. Pas ruim na 12.00 komen de eerste bezoekers binnen, een heel gevarieerd en veelkleurig publiek, maar het duurt tot na een als de zaak zich echt goed vult. De sfeer is er heel gemoedelijk en plezierig, al wordt er heel erg veel gerookt. In m´n beste Spaans maak ik een enkel praatje en ontmoet een meisje dat ook wat beter Engels spreekt. Met een spetterend optreden van de band Kabiyesile, los caminos de tambor, komt de stemming er echt goed in, er wordt ook gedanst, maar pas na het einde van hun optreden is er ook salsa en merengue muziek. Daar kan ik nog net mooi en actief wat van meepikken voor ik tegen de klok van 3 en voor Spaanse begrippen dus erg vroeg....huiswaarts keer. Het is me wel opgevallen, dat ik met mijn 1.70 op de dansvloer ruimschoots over iedereen heen kan kijken, dat ben ik in Eindhoven niet gewend. Op straat is het dan nog steeds een even grote drukte en herrie als enkele uren daarvoor. Gelukkig ligt mijn kamertje aan een patio en heb ik er minder last van dan mijn huisgenoten.
Mi casa
Hoeveel hemden neem ik mee, hoeveel onderbroeken, hoeveel broeken, en wat nog meer voor 9 weken, ´t zijn me problemen......Vorige week vrijdag ben ik hier aangekomen. Eerst de vlucht vanuit Charleroi waar ik door Nanny, Luuk, Floor en Natasja naar toe ben gebracht. Het overgewicht kostte bijna net zoveel als de vlucht... Het sneeuwde bij vertrek en bij aankomst in Vallodalid om drie uur regende het a cantaros oftewel pijpenstelen en er lag ook nog overal sneeuw. Met de bus van het vliegveld naar het busstation en daar twee uur wachten op de bus naar Salamanca. Ik geniet van de bustocht over de Spaanse hoogvlakte in de prachtige avondzon. Tegen achten zet een taxi in Salamanca me af op de Plaza de la Contitución, ´n klein plein met de Torre del Aire, een 15e eeuwse gotische toren, middeleeuws met een Italiaanse uitstraling. Vanuit de 4e etage waar ik woon is er zicht op deze toren. Het gebouw heeft een klassieke uitstraling, hoewel het pas ruim een jaar of 30 oud schijnt te zijn.
Mijn duaña de casa heet me hartelijk welkom, laat me mijn kamer zien, verwent me met een cena en zet ook een grote pot thee voor me. M´n kamertje is klein (2 x 3 m) maar met een prima ligging aan de achterzijde aan een patio. Zie foto. Hoewel het voor mij behalve een slaap- ook een werkkamertje is, maakt het verder niet uit. Ik mag gebruik maken van alle voorzieningen, el salon (juist de huiskamer), el zeer ruime baño met bad en toilet en la cosina waar we ontbijten. En het leven speelt zich ook in dit land grotendeels buitenshuis af. Waar ik heel blij mee ben is de supergrote kast en het prikbord boven m´n burootje. Daar gaan meteen de foto´s op van thuis en de tekeningen van huisgenootje Nienke.
Hoewel Maria Antonia Plaza Veiga (59 jaar, ongehuwd) ook met Engels wel redelijk overweg kan, spreken we meteen af dat we dat tot het minimum zullen beperken..... Later in de week zijn er wel momenten, dat ik deze afspraak vervloek.....
De maaltijden, desayuno, comida en cena
Maria Antonia ontvangt al 12 jaar studenten voor kortere of langere tijd. Met mij is er nog een Zuid Afrikaans meisje van 22 uit Johannesburg, dat er al sinds oktober is en deze week haar examens gaat doen. Ze vertrekt binnenkort naar de Canarische eilanden en later naar New York om verder te gaan werken in de toerisme sector. Verder nog 2 Venetiaanse Italiaantjes, die een maandje blijven en naar Balearen eiland Formentera vertrekken om daar te gaan werken. Vandaag is er ook nog een jonge Zwitser bijgekomen, dus vanaf morgen zitten we met 6 aan tafel.
´s Morgens is het volgens Spaanse traditie eenvoudige ontbijt, een paar tostados uit de tostador, glaasje zumo de naranja, koffie of thee. Heb er zelf wat kaas bij georganiseerd. Zeker in de eerste dagen was het erg wennen, want de hoofdmaaltijd van de dag la comida is vervolgens pas om half drie, terwijl het op school toch om 12 uur lunchtijd is. Die wordt opgediend in de salon en bestaat doorgaans uit 2 platos oftewel gangen met een toetje, postre. Onze dueña kan erg goed koken en heeft er ook plezier in. Zo had ze vandaag op zondag eerst een gerecht met heerlijk gekruide aardappelpuree met chorizoworst, gebruind in de oven. Vervolgens lomo de cerdo (varken is een van de specialiteiten van deze streek), met gepaneerde en gebakken schijfjes courgette en een groene salade. Bij de hoofdgangen is er altijd brood. Als postre een fraaie tarta de manzanas met daarbij een keuze uit haar likeurcollectie (meloen, perzik, framboos enz). Er wordt ruim tijd genomen voor het comida. Meestal is ook nog de televisie aan, zodat de gasten ook op die manier nog hun taalvaardigheid kunnen vergroten, op de hoogte blijven van het laatste nieuws en een quiz van niveau over Rembrandt en Mozart. Doordeweeks is het wat eenvoudiger, maar altijd dus twee platos en toetje.
´s Avonds eten de Spanjaarden nog een keer warm, la cena en dat is niet voor negen of tien uur ´s avonds. Ik heb er de afgelopen week al de gewoonte van gemaakt om daar niet aan mee te doen, maar met medestudenten in een van de vele bars bijv. een cerveza of beter una caña (tap biertje) te drinken en daarbij enkele tapas uit te kiezen, bij elke consumptie kun je er een uitkiezen. Met enkele tapas heb je vaak echt meer dan voldoende gegeten. Het lijkt wel of de bars en restaurants met elkaar concurreren, ze maken echt de lekkerste dingen klaar, allerlei soorten tortillas, vissalades, kaasflapjes, kleine gerechtjes met aardappels. Ook daar is stokbrood naar behoefte bij. Bij mijn eerste tapa avontuur vroeg ik om la cuenta en kreeg vervolgens nog een cerveza, mijn uitspraak was het nog niet helemaal. Nu weet ik dat je in een bar nooit om de cuenta vraagt, wel in een restaurant.
De school Mester
Het huis waar ik woon ligt op korte loopafstand van het hartje van de stad, het Plaza Mayor en ook bij de belangrijkste provinciegebouwen van de provincie Salamanca met het paleis van justitie en het hoofdpostkantoor, het is bij mij om de hoek. Het ideale van deze stad ( 175.000 inwoners, 45.000 studenten) dat alles erg overzichtelijk en goed en gemakkelijk te bereiken is. Vorige week zondagavond om 6 uur heb ik de entree toets gedaan op school, die dus ook 3 minuten lopen van mijn kamer ligt. Ik heb mezelf daarbij klaarblijkelijk zo overtroffen, dat ik de beginnersklas over mocht slaan.....viel niet tegen. Maandagmorgen om half tien begonnen de lessen, elke dag 4 lessen van 50 minuten, eerst 2 uur grammatica en dan 2 uur conversatie met een korte pauze ertussen. Om kwart over een zijn de lessen afgelopen, je kunt dan nog van het computerlokaal of de bibliotheek gebruik maken. Tussen 2 en 4 is de school gesloten en dan organiseert de school nog allerlei conferencias, lezingen over cultuur, films, maar ook een clase de cocina om tapas te leren maken, salsaworkshops en excursies. Zo heb ik deze week met een grote groep studenten aan een tapastour deelgenomen, aan de clase de cocina, een stadsexcursie, maar ook een lezing over Murillo en Zurbaran en over Spaanse literatuur van na de burgeroorlog, o ja y todo en español......
In mijn klasje zitten 10 leerlingen. Een gepensioneerde wegenbouwingenieur uit Zwitserland, die met zijn vrouw volgend jaar een reis door Zuid Amerika wil gaan maken en hier 9 maanden blijft, een Amerikaanse, chemisch ingenieur, die lang in Duitsland heeft gewerkt en binnenkort weer terugkeert naar de VS. Dan is er nog die professor formación social en asesor de estudios uit Eindhoven die tot begin mei mee mag doen. Een jongen uit Duitsland die zijn sociale dienstplicht heeft vervuld en de andere jongeren, 4 meisjes en 2 jongens komen uit Nederland, schoolverlaters, uitgeloot voor geneeskunde ( op0.08 geen 8 gemiddeld), weet nog niet wat ik wil, weet wel wat ik wil, maar eerst nog een jaar wat anders. Stuk voor stuk aardige gasten, maar met de 2 andere twee mayores trek ik het meeste op.
De grammatica docente is prima, legt goed uit, articuleert uitstekend en brengt veel afwisseling in de lessen. Dat is goed voor de hele klas, maar vooral ook voor de jongeren, die niet altijd even uitgeslapen verschijnen en daardoor toch wakker worden gehouden (of gemaakt).
De conversatie lessen door Jesus (jawel, maar hij wil er niet mee vergeleken worden) zijn ook boeiend omdat er o.a. heel veel praktische zaken worden uitgelegd en besproken, zaken die je elke dag kunt gebruiken, zoals het afrekenen in een cafe of het leren (onderkennen natuurlijk) van scheldwoorden en culturele gewoonten. Daarnaast spreken de ´debates´ over speciale ´temas´ een docent maatschappijleraar natuurlijk ook aan. En en passant worden met de nodige frustraties de preterito imperfecto en de indefinitivo ook nog geoefend.
Ook hier loop je natuurlijk tegen de beroemde ´Schwere Wörter´ aan. Daar nog een anecdotisch voorbeeld van. Mijn klasgenoot is gepensioneerd. Het leek me geen gekke gedachte daarvoor het Spaanse zelfstandige naamwoord ´pensionado´ te reserveren. Een gepensioneerde is echter een ´jubilado´ (wat bij mij weer meer de associatie met een jubilaris opriep). Terwijl een pensionado weer het spaanse woord voor kostschool of pensionaat is. Mijn dueña de la casa begreep mij toch niet helemaal toen ik vertelde dat mijn Zwitserse klasgenoot, een pensionado is……. Maar soms is het ook wel weer helemaal raak. Zo is een perforator toch echt een perforador…..en word je zo aangemoedigd om het zo toch maar te proberen.
Huiswerk
Ik wijd er een apart kopje aan, want ook dat is weer een nieuwe belevenis sinds vele jaren, alhoewel de doorsnee leraar daar normaal ook wel van mag genieten. Stukjes vertalen, stukjes schrijven, alles in het Spaans. Het hoort er allemaal bij en ik ben er nu in het begin veel tijd mee kwijt. Zo heb ik deze zondag (12 maart) voor een groot deel besteed aan de studie, invuloefeningen en het schrijven van een opstel in het Spaans over mis último vacaciones en dan liefst met allemaal verschillende tijden. En door het volgen van de extra conferencias en het luisteren naar Radio Tormes, jawel het lokale radiostation, genoemd naar de rivier die door de stad stroomt, komt het Spaans er steeds beter in, ga je het beter volgen en worden er af en toe al Spaanse gedachten gevormd. Met de mayores hebben we de afgelopen week, naast Duits en Engels ook bewust in het Spaans al met elkaar geconverseerd, met name de laatste dagen van de week, ging niet al te snel, maar wel met begrip voor elkaars gestuntel en met elkaars steun.
De stad
Toen ik vorige week zaterdag voor het eerst weer op het Plaza Mayor van Salamanca kwam wist ik meteen dat dit het ook was waarom ik deze stad heb uitgekozen, ook al zal in het onderbewuste de speciale klank van de naam Salamanca misschien wel een rol meegespeeld hebben.
Het Plaza Mayor is ongetwijfeld een van de bijzonderste en mooiste pleinen die er op de wereld zijn. Jesus vertelde osn dat het in de vele jaren die hij hier al woont maar 2 keer voorkwam dat hij op het plein kwam er niemand was. Er zijn altijd mensen, ze staan of zitten ergens en op de een of andere manier heb je bij dit plein echt het gevoel, zo hoort een plein te zijn (dat kun je helaas van misschien wel de meerderheid van de Pleinen niet zeggen....
En de meest fantastische tijd, wanneer wij in Nederland aan de warme maaltijd zitten, is het pasear, dat vanaf een uur of 5 begint en doorgaat tot tenminste 9 uur. Alles en iedereen op straat op het plein, om te wandelen en te kletsen, een bar te bezoeken of bij goed weer op een van de terrassen op het Plaza.
De eerste dagen was het hier overigens heel erg koud en heeft het ook nog een enkele dag flink geregend, maar afgelopen zaterdag was het ineens bijna 19 graden en een hele zonnige dag. Omdat het hier toch een landklimaat is, kan het ´s avonds en ´s nachts heel koud worden.
Alle straten in de stad komen uiteindelijk uit bij de Plaza Mayor, maar het hele centrum gebied is geweldig, wat structuur betreft, met de oude universiteit, los nueve en de oude catedrales, de Romeinse brug over de Tormes, het beroemde Casa de las Conchas. Een grotendeels autovrij centrum. En wat het wel heel bijzonder maakt, voor wat betreft de sfeer is de aanlichting van alle belangrijke gebouwen van de stad ´s avonds. En dat geldt zeker voor het Plaza Mayor. Dat blijft iets betoverends en heel feeërieks hebben oftewel maravilloso!
leuk om wat van je te lezen!!! Het is duidelijk dat je het erg naar je zin hebt, geniet er maar met volle teugen van, voor je het weet zit je weer in Eindhoven!!!
Groetjes,
Ingrid
Fijn dat het zo goed met je gaat daar in Spanje, ik merk wel dat je je niet verveelt.Hier is alles ook in orde. Mam was maandag super goed, veel eten en veel praten en vrolijk. Ik was er met Jo. Ook met de rest van de familie gaat alles prima.
Nou Bär een fijn weekend,in Salamanca is het vast al terrasjesweer,hier is het daar nog wat koud voor,
veel liefs
francien
groetjes, Eline
<< Home