Simsalamanca

Gisteren volgens plan hier aangekomen. ´s Morgens tegen half zeven op Charleroi. Vertrek om 8.40, aankomst Valladolid 9.35, vervolgens naar busstation in Vallodalid, bus naar Salamanca om 11.00 uur en tenslotte met de stadsbus naar het centrum en zo was ik mooi om kar over een terug bij Mester in de laatste conversatieklas met Pepe in een bont gezelschap van een Ier, twee Italiaantjes en twee Duitsers en een van m´n geliefde leraressen Elisa. Om kwart over twee naar het zo vertrouwde en nog even stralende Plaza Mayor voor een lunch op het terras in de schaduw bij Cervantes, eigenlijk alleen echt onderbroken door een blik Japanse toeristen, die alles fotograferen, liefst met de camareros erbij. Ik ben weer thuis.

Maria Antonia is blij me weer te zien, maar verontschuldigt zich (nogmaals), dat ze geen kamer voor me heeft. Gelukkig heeft ze veel vrienden en zo zit ik even later in een appartement, helemaal alleen voor mezelf met alle voorzieningen, net aan de andere kant van het spoor, vlakbij het Plaza de España. Fantastisch, ook omdat bij Maria Antonia maar liefst 4 appartementen volledig gestript en verbouwd worden, dus die herrie en overlast wordt me bespaard. Daar neem ik graag een treintje af en toe voor op de koop toe!

Na de heerlijke siësta om acht uur met Pepe naar de fietsenzaak om een mountainbike te huren. Meteen erop weg voor een rondje Salamanca. Heerlijk om door en rondom de stad te fietsen in de avond warme avondkoelte met een windje om je oren met iemand die de stad zo al op zijn duimpje kent. Het ritje eindigt in de Calle van Dyck bij de beste Patatas Bravas van de stad. Een hartelijk weerzien met de baas van Tenderete en de Patatas natuurlijk.

In het appartement kan de fiets mee naar boven de woonkamer in!

Zaterdag, 8 de julio 2006

Verslaap me meteen een beetje de volgende morgen en ben een kwartiertje later dan de bedoeling bij Pepe voor onze tura al campo rondom Salamanca. Helaas kan ik de gemaakte foto´s nog niet laten zien, want Pepe heeft het goede kabeltje niet meegenomen. Anders waren we nu al wereldwijd te zien voor de velden met girasoles y ciguëñas (zonnebloemen en ooievaars). Op een klein dorpspleintje zagen we in een huis de jonge zwaluwen eindeloos hun eerste vliegoefeningen maken, zo´n tien meter rondom het nest en weer vlug terug. De alom aanwezige zwaluw overal hier is wel het belangrijkste verschil met twee maanden geleden. De meeste ooievaars zijn inmiddels uitgevlogen.
Wat een prachtige manier om de omgeving te verkennen.

Ik besluit de ochtend met een stadbezoekje aan het officina de turismo en enkele boekwinkels voor m´n eerste comida bij Maria Antonia. Una caña, een heerlijk soort Gazpacho (kilo tomaten, paar tenen knoflook, uien, flinke scheut olijfolie even voorgaren en het spul in de blender met wat zout en peper, hup de koelkast in) heerlijk, ensalada de patatas y un pequeño helado con platanas (ijsje met banaan).

De chicas de la casa zijn naar Pamplona om het nachtleven te verkennen, zit dus alleen aan tafel met een andere Nederlandse jongen Sander. En zo vertelt Maria nog een keer dat ze uit een gezin komt met 6 oudere broers en 4 jongere zussen en komen we op enkele familie anecdotes, waar ik er hier een van vertel.

De vleermuizen
Toen ze klein was speelde Maria altijd met haar broers, als ze ´s middags verplicht siësta moesten houden, wachten ze tot vader sliep om vervolgens met haar broers de grote slaapkamer af te sluipen en verder te gaan ravotten. Zo kwamen we op haar angst voor vleermuizen, die Sander de avond tevoor in grote getale bij de katedraal had zien vliegen (volgens mij waren dat echter zwaluwen....).
De broers van Maria vingen vroeger vleermuizen, die in hun tuin rondvlogen. Ze hielden ze gespreid en lieten ze roken aan een sigaretje, waardoor ze volledig stoned werden en rondwaggelden. Maria beleefde veel plezier aan het vleermuizenkwaad dat haar broers uithaalden. Dat zou de dierenbescherming vandaag de dag vast niet goed vinden...

Nu is het zo langzamerhand weer tijd om naar de Calle van Dyck af te zakken en te zien of de Duitsers toch nog een troostprijsje in de wacht kunnen slepen en misschien later op de avond nog een gitaarconcertje, want Salamanca is pas net weer uit de siësta ontwaakt!

Hasta luego!